../Veda edişinin tam üçüncü yılı yoldaşım.

Hala da içimde uhdedir sana karşı son görevimi yerine getirip mezarının başında olamadım.

Covid'in sokakları ıssızlaştırdığı, kimsenin evlerinden dışarıya çıkamadığı günlerdi. Duyduğumda yüreğim yerinden kopmuştu adeta.

Kardeşin zindan arkadaşım, yoldaşım Kemal Yıldırım ı aramış, ulaşamamıştım, belli ki cenaze defin işlemleri ile uğraşıyordu.

Hemen hepimizin ağabeyi olan Necat Sulhan abiyi aradım. Haber doğruydu.. İçim bir kez daha kanadı. Sonra teselli ve acımı hafifletmek adına Mehmet Bilal Tekin ı Refik Akay’ı Adnan Güllüoğlu abimi aradım.

Ağlamamak için konuşmaları kısa tutuyordum.

Çünkü konuşma ilerledikçe anılar, yaşanmış güzel günlerin okları ciğerime batıyordu, dayanamadım.

Hatırlarsın yiğit yoldaşım; hapiste işkenceci gardiyan askerin biri mazgal deliğinden koğuşa, "Ermeni piçleri!" küfrüne karşı, sende yüksek sesle ona, "Rum bozmaları!" diye karşılık vermiştin.

İçeriye beş-on işkenceci asker ellerinde kalın sopalarla koğuşa girmiş ve "Rum bozması! " diye bağıranın kim olduğunu sormuş ve hepimizi dayak düzenine geçirmişlerdi. Cesaret ve kararlılıkla ortaya çıkıp "Ben!" demiş, kaba dayaktan sonra alıp hücreye götürmüşlerdi.

Üç yıl önce de yoldaşlarının önüne geçerek Azrail’e, "Ben" demiş ve çektiğin acılara rağmen gözlerimize bakarak veda bile etmeden gittiğinde biz arkandan el bile sallayamamıştık.

Şimdi hala da içimde uhdedir. Bu yaz Kızıltepe’ye gelip mezarının başında af dileyeceğim.

Rahat uyu yiğit insan, rahat uyu yoldaşım Bozo...